Σε ένα ποίημά του ο Πάουλ Τσέλαν γράφει «θρυμματιστήκαμε και ενωθήκαμε πάλι σε ένα». Θα έλεγα πως αυτό το ένα, μπορεί να είναι η ανάγκη για έρωτα, αλλά και για τέχνη, για μαγεία. Αυτή την μαγεία που, στον καιρό της κρίσης, παραμένει κρυμμένη. Και νομίζω ότι η φωτογραφία μπορεί μαγικά, να αναπαράγει στο άπειρο κάτι στιγμιαίο. Να μετατρέψει κάτι καθημερινό σε χαρά ή να το κάνει να φανεί σαν φρίκη, σαν δυστυχία. Να “φωτίσει το σκοτάδι, και να αποκαλύψει ότι κρύβεται εκεί” όπως μου περιγράφει ο φωτογράφος Δημήτρης Ραπακούσης…
Θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις οτι η φωτογραφία μπορεί να προχωρήσει σε μια «ανατομία» της πραγματικότητας;
Η φωτογραφία γίνεται η ίδια μια διερώτηση απέναντι στην πραγματικότητα και η προσέγγισή μου, αυτό που λέμε «φωτογραφική ματιά», είναι αυτή που τελικά θέτει και διατυπώνει τα ερωτήματα. Αυτό είναι το ζητούμενο πιστεύω σε μία καλή φωτογραφία, να θέτει ερωτήματα, και εγώ τουλάχιστον αυτό προσπαθώ.
Continue reading at :